Uurtje - factuurtje

[Wendy]

Momenteel orienteer ik me om als zelfstandige aan de slag te gaan. Wat een energie geeft dit, al is het wel spannend

Vorige week las ik onderstaan artikel in NRC-Next
http://archief.nrc.nl/?modus=l&text=uurtje&hit=1&set=1

Het komt er op neer dat je niet werkt met offertes en vaste uurtarieven maar dat je na afloop laat betalen. De opdrachtgever betaalt dus het tarief of de wijze waarop betaald wordt. Interessante theorie. Heeft iemand daar ervaring mee?

Note
Zojuist lees ik verderop in het Forum al een discussie over ´leven van donaties´ daar sluit dit artikel op aan.

[Annedien Hoen]

Ik heb hier zelf nog niet heel veel ervaring mee maar ben er wel mee bezig om het meer zo te gaan doen- deels.
Ik zou dit model niet zo snel 100% invoeren, maar dat is vooral omdat ik het interessant en leerzaam vind om met dat 'traditionele' model te werken en toch zelf waarde te bepalen. Daar zit toch ook een hoop ruimte en marge om te groeien. Als ontwerper kan ik bijvoorbeeld ook versnellingen veroorzaken die niet geleidelijk zijn en in korte tijd mijn tarief voor iets verveelvoudigen. (Quantum leaps)
Met sommige diensten verdien ik nu tien keer zo veel als een paar jaar geleden. Dat zijn ook 'waardecreatie-dynamieken' die ik vooralsnog veel te boeiend vind om te vervangen met het achteraf waarde laten bepalen door de opdrachtgever.
Uiteraard is de klant uiteindelijk degene die al dan niet akkoord gaat met het tarief, of het nou vertienvoudigd is of niet ;-) dus dat blijft het ijkpunt hiervoor.

Ik denk niet dat het sec zo is dat je drie keer zo veel verdient als je de opdrachtgever zelf achteraf je vergoeding laat bepalen. Ik denk ook dat je soms veel beter in staat bent je eigen opdracht te definiëren dan dat de opdrachtgever dat kan. Wat vaak gebeurt is dat iemand een expert opzoekt voor iets, maar wel zelf al het probleem en de oplossing hebben beschreven. Dat is zoiets als naar een neurochirurg gaan en diegene uitleggen hoe zij je moet opereren. (Even er van uitgaande dat je niet echt kaas hebt gegeten van hersenoperaties ;-)
Als je de vrijheid krijgt je energie dáár toe te voegen waar het nodig is, je dit veel effectiever kunt doen en dus betere resultaten boekt.
De achteraf-constructie geeft opdrachtgevers (danwel 'geenopdrachtgevers', annex 'probleemgevers') ook de ruimte om dit zonder al te veel risico te doen.

Wat ook in het voordeel van Martijn en Sanne werkt is dat ze zeer goede resultaten hebben behaald. Dit geeft bij voorbaat al vertrouwen en krijgen ze de ruimte om 'hun ding te doen'. Ik ben benieuwd hoe de andersom-constructie zou werken voor mensen zonder een echte track record of reputatie.
Wat ik ook uit betrouwbare bron weet is dat Martijn en Sanne lieve, behulpzame, slimme en daadkrachtige mensen zijn en dat ik het volstrekt logisch vind dat probleemgevers ze achteraf de wereld willen geven! Eigenlijk ook wel vooraf denk ik, maar dat is wat minder goed te verantwoorden naar de baas ;-) Als je als persoon geen deuk(je) in het universum gemept krijgt zal je waarde achteraf ook niet echt beklijven.

In principe is wat beschreven wordt een variant op no-cure-no-pay, en dat concept bestaat al wat langer. De interessante 'kneep' zit hem er hier in dat de perceptie rondom je cure blijkbaar vaak gunstiger uitpakt als je die achteraf laat waarderen dan wanneer je die vantevoren zelf of in overleg vaststelt. Dit kan er mee te maken hebben dat je de probleemgever dan hebt geholpen, en dankbaarheid is een andere gemoedstoestand dan pijn. Als ik vantevoren moet betalen (of in elk geval al weet wat ik moet gaan betalen) voor het verlichten van mijn pijn dan is dit pijn-op-pijn. Ik zou me zelfs kunnen voorstellen dat het voelt alsof je extra gestraft wordt voor het hebben van een probleem. Als ik geholpen ben voel ik me fundamenteel anders en zal ik vanuit dankbaarheid zeer vrijgevig zijn.

Op naar de andersomeconomie! Ik stem vóór!

[Arend]

Oorspronkelijk geplaatst door Annedien Hoen

De link werkt niet, deze wel:
http://archief.nrc.nl/?modus=l&text=...je&hit=1&set=1

bij mij niet!

[Arend]

http://archief.nrc.nl/?modus=l&text=&hit=1&set=1
poging nr.3

[ramon fincken]

Oorspronkelijk geplaatst door Arend

http://archief.nrc.nl/?modus=l&text=&hit=1&set=1
poging nr.3

geef even je zoekwoorden op, niet de result URL want het lijkt dat hier met een POST ipv een GET is gewerkt.

update: kennelijk wel, zoek hier op ( http://archief.nrc.nl/?modus=w )
uurtje
>> http://archief.nrc.nl/?modus=l&text=uurtje&hit=1&set=1

[Zininkennis]

Ik heb ook al wat meer gehoord en gelezen over deze manier van werken, en doe het zelf op kleine schaal ook. Tenminste, als ruilhandel. Voor mij is de basis dat je allebei blij kan worden van de dienst van de ander, of die ook nodig hebt. Verder betaal ik gewoon blij mijn fakturen, en wordt ik blij van mensen die mij ook zo betalen.

Ik denk, net als Annedien, dat de gemoedstoestand van betalen voor het oplossen van een probleem het belangrijkst is voor de hoogte van het bedrag. Dat betekent wel, dat je goed moet bepalen of je opdrachtgever het probleem echt heel graag wil oplossen. Volgens mij hangt het er erg vanaf, hoeveel last de uiteindelijke betaler heeft van het probleem. En in grotere organisaties moet diegene dat natuurlijk ook nog verder kunnen uitleggen aan de eindverantwoordelijke.
Ik heb me ook laten vertellen dat Martijn ook wel laat doorschemeren of ronduit zegt wat zijn verwachtingen t.a.v. de betaling zijn (van iemand die bij een van zijn spreekbeurten was), maar dat is informatie uit de tweede hand. Het lijkt me wel handig, want ook daarover hebben mensen zeer verschillende ideeen.

[Retulis]

Ik was van het weekend in gesprek met twee mensen die wat hadden laten doen door iemand. Op een gegeven moment hebben ze het over geld gehad met hem en wat ze moesten geven. Ze kregen het antwoord van ach doe maar wat....vindt het gewoon leuk om te doen.

Probleem waar zij tegen aan liepen is dat je wat geeft maar je geen idee hebt of het te veel of te weinig was. Zij hadden liever gehad dat er gewoon een prijs gegeven zou worden.

Ik weet niet of het hier ook voor op gaat maar ik kan me goed voorstellen dat je bij diensten buiten je eigen sector geen flauw idee hebt wat zoiets zou moeten kosten. Ik zie de meerwaarde er in ieder geval niet van in om op deze manier te werk te gaan.

[Arend]

Ik zou me wel voor kunnen stellen dat je vooraf een tarief afspreekt en dat je na afloop de opdrachtgever vraagt of hij vindt dat je je geld waard was. Als het zo is: prima, je hebt een tevreden klant, als je meer dan je geld waard was, heb je een gratis ambassadeur bij en als je je geld niet waard was...tja, of moet je wat terugbetalen wat je teveel hebt gekregen (of te weinig aan waarde hebt geleverd) of accepteren dat je waarschijnlijk niet meer ingehuurd zal worden.
Ben het met je eens dat in het wilde weg laten "bieden" niet echt opschiet, je moet toch ongeweer weten wat de onder- en bovenmarges van marktwaarde van een dienst zijn. Ik denk dat er genoeg opdrachtgevers zijn die voor een dubbeltje op de eerste rij willen zitten.

[ramon fincken]

Tja als ik voor een partner een klus uitvoer en die partner ook voor mij plus de bedragen komen ongeveer overeen, dan doen we niet moeilijk daar is het een partnership voor.

Maar ik zou denk ik in mijn branche lastig achteraf een soort van "graag verneem ik op mijn rekening hoe blij u met mijn werk bent geweest" afspreken.
Dit omdat het voor sommige klanten lastig is in te schatten hoe een website tot stand komt en die dus denken : "oh... maar dat doe je toch even " of " een kennis heeft iets laten maken voor een X bedrag, dus dat wil ik ook wel betalen ".

[erix]

Mmmh, die andersom economie werkt alleen bij gelijkgestemden; de mate waarin je dat kunt toepassen hangt dus af van de markt waarin je opereert.
Niet iedereen ziet inderdaad de waarde van de door jou geleverde dienst, en ik denk dat je na enkele tegenvallers steeds duidelijker gaat specificeren wat je allemaal gedaan hebt. Ik vind deze vrije ruilhandel iets utopistisch hebben, want uiteindelijk streef je er naar dat je ook aan je eigen verplichtingen kunt voldoen. Het kunnen werken a la Martijn kan alleen maar zolang je je dat kunt veroorloven.

Afgezien daarvan, wat is er mis met een prijs/kwaliteitsafspraak en een factuur?

Omgekeerd denk ik wel dat er ruimte is in onze economie voor positieve beloningen. Ik vind het leuk om verrast te worden door de freelancers die ik inhuur: eigen initiatief, extra toegevoegde waarde, iets bijzonders afgeleverd.
En ook als ik gewoon blij ben met het eindresultaat, dan verhoog ik eenzijdig het honorarium.
Verlaging van dat honorarium is echter altijd een probleem , ook als de kwaliteit daar aanleiding toe geeft. Heeft iemand daar ervaring mee?