Bij totale verwaarlozing kunnen beiden uiteindelijk leiden tot een burnout.
Kenmerkend bij overbelasting is geen "nee" kunnen zeggen (waar heb ik dat hier vaker gelezen
), niet kunnen of willen delegeren,
denken dat anderen hoge verwachtingen van je hebben en je wilt ze natuurlijk niet teleurstellen enz., stinkend je best doen voor je baas omdat hard werken nu eenmaal van je wordt verwacht.
Bij onderbelasting ben je voortdurend op zoek naar afwisseling en nieuwe uitdagingen. Hier heeft het geen "nee" zeggen een duidelijk doel. Dit ontstaat meestal in een gezagsverhouding (loondienst) waarbij de persoonlijke aandacht van de leidinggevende te wensen over laat. Immers als de werkgever genoegen neemt met een goed functionerende kracht en niet wil investeren in diens verdere ontwikkeling, is de werknemer veroordeeld tot geestdodende routinewerkzaamheden.
Onder deze omstandigheden hard werken lijkt dus erg op bevlogenheid en betrokkenheid, maar is in feite niets anders dan voortdurend ( en met steeds meer stress) bezig zijn met meer van het zelfde. Je ziet dan ook vaak dat deze werknemers er allerlei klussen bij nemen, op zoek naar voldoening, erkenning en waardering. De domper komt bij het periodieke functioneringsgesprek: een werknemer die gewoon wordt beoordeeld op waarvoor hij is aangenomen. Al die extra klussen zijn mooi, maar die staan niet in zijn functiebeschrijving.
Als ZZP-er heb ik met minstens twee zaken waaraan ik een bloedhekel had niet meer te maken: het verplichte inhoudsloze werkoverleg op maandagochtend, en het opgelegde riedeltje in een functioneringsgesprek.
Heerlijk.
Re: Succesvol ondanks...
Vertakte weergave