Succesvol ondanks...

[Sjaak]

Oorspronkelijk geplaatst door Annedien Hoen

Uitgeblust raken is denk ik voor veel ondernemende, positief ingestelde mensen ook een risico.

Risco kun je nooit uitsluiten. Maar die dreiging is vele malen groter als je

-onvoldoende je energie/creativiteit kwijt kunt (onderbelasting)
-onvoldoende waardering ervaart
-onvoldoende het gevoel hebt zelf je toekomst te kunnen bepalen (afhankelijkheid)
-onvoldoende grip hebt op verandering/verbetering van de situatie.

Ik durf de stelling aan dat mensen in loondienst hierdoor een groter risico lopen dan ondernemers. Overigens vergis je niet: uit een Brits onderzoek is naar voren gekomen dat onderbelasting lastig is te onderscheiden van overbelasting: de symptomen zijn het zelfde, maar een structurele oplossing een wezenlijk andere!

Sjaak

[Annedien Hoen]

Oorspronkelijk geplaatst door sjbaart

Overigens vergis je niet: uit een Brits onderzoek is naar voren gekomen dat onderbelasting lastig is te onderscheiden van overbelasting: de symptomen zijn het zelfde, maar een structurele oplossing een wezenlijk andere!

Sjaak

Interessant! Hoe kan je die twee proberen te onderscheiden dan? Wat kenmerkt het één, wat het ander?

[Sjaak]

Bij totale verwaarlozing kunnen beiden uiteindelijk leiden tot een burnout.
Kenmerkend bij overbelasting is geen "nee" kunnen zeggen (waar heb ik dat hier vaker gelezen ), niet kunnen of willen delegeren, denken dat anderen hoge verwachtingen van je hebben en je wilt ze natuurlijk niet teleurstellen enz., stinkend je best doen voor je baas omdat hard werken nu eenmaal van je wordt verwacht.

Bij onderbelasting ben je voortdurend op zoek naar afwisseling en nieuwe uitdagingen. Hier heeft het geen "nee" zeggen een duidelijk doel. Dit ontstaat meestal in een gezagsverhouding (loondienst) waarbij de persoonlijke aandacht van de leidinggevende te wensen over laat. Immers als de werkgever genoegen neemt met een goed functionerende kracht en niet wil investeren in diens verdere ontwikkeling, is de werknemer veroordeeld tot geestdodende routinewerkzaamheden.

Onder deze omstandigheden hard werken lijkt dus erg op bevlogenheid en betrokkenheid, maar is in feite niets anders dan voortdurend ( en met steeds meer stress) bezig zijn met meer van het zelfde. Je ziet dan ook vaak dat deze werknemers er allerlei klussen bij nemen, op zoek naar voldoening, erkenning en waardering. De domper komt bij het periodieke functioneringsgesprek: een werknemer die gewoon wordt beoordeeld op waarvoor hij is aangenomen. Al die extra klussen zijn mooi, maar die staan niet in zijn functiebeschrijving.

Als ZZP-er heb ik met minstens twee zaken waaraan ik een bloedhekel had niet meer te maken: het verplichte inhoudsloze werkoverleg op maandagochtend, en het opgelegde riedeltje in een functioneringsgesprek.

Heerlijk.

[Marjan]

Oorspronkelijk geplaatst door sjbaart

Als ZZP-er heb ik met minstens twee zaken waaraan ik een bloedhekel had niet meer te maken: het verplichte inhoudsloze werkoverleg op maandagochtend, en het opgelegde riedeltje in een functioneringsgesprek.

Heerlijk.

En vergeet niet het oeverloze geneuzel van collega's over collega's die in hun ogen niet minstens zo hard werken als zij zelf, het gezeur over het beleid van het bedrijf etc.

Inderdaad, heerlijk!

[Sjaak]

Kortom, het gaat weer ergens over. Zelfs in dit forum

[erix]

Oorspronkelijk geplaatst door sjbaart

stinkend je best doen voor je baas omdat hard werken nu eenmaal van je wordt verwacht. (....)
Hier heeft het geen "nee" zeggen een duidelijk doel. Dit ontstaat meestal in een gezagsverhouding (loondienst) waarbij de persoonlijke aandacht van de leidinggevende te wensen over laat.

Oorspronkelijk geplaatst door sjbaart

Als ZZP-er heb ik met minstens twee zaken waaraan ik een bloedhekel had niet meer te maken: het verplichte inhoudsloze werkoverleg op maandagochtend, en het opgelegde riedeltje in een functioneringsgesprek.

Eigen baas zijn betekent ook dat je letterlijk de baas voor je zelf moet zijn. Als baas van jezelf kan je inderdaad het geleuter van het werkoverleg elimineren, je kunt de deur uitlopen zonder dat iemand zegt "werken we parttime tegenwoordig?" en je hoeft niet deel te nemen aan projectgroepjes omdat dat goed voor je CV is, maar slecht voor je frustratietolerantieniveau. . Hoewel ik binnenkort wellicht niet meer freelance, geniet ik tot nu toe dagelijks van deze mogelijkheid dagelijks zelf mijn ondernemingsbeleid uit te stippelen.

Eigen baas zijn betekent ook dat je jezelf moet leiden. Da's een stuk moeilijker. Nee leren zeggen, acquisitie doen, administratie bijhouden, van die dingen. Ik hoor hier eigenlijk nooit verhalen van freelancers over hoe hun (business)partners tegen hen aankijken.

Krijg je nooit te horen: "nu ben je voor je zelf begonnen, verdien je de helft en werk je 2x zo hard..."? ("ja, dat is investeren in mijn toekomst")
Of "moet je nu echt om 02.30 uur je e-mail nog checken?" ("ja, ik verwacht nog een reactie op een offerte")

Heeft de Echte Lancelotter een 24/7 bedrijf? Of is dat onzin en past het freelance bestaan prima in een 9-5 job als je maar een beetje gestructureerd werkt? Of is de vrijheid zelf te kunnen beslissen wanneer je werkt ook meteen de grootste valkuil (namelijk: dat je altijd werkt - of voor de luilakken onder ons: nooit? )

[Sjaak]

Daarover kan ik heel kort zijn: ik werk nu ook zo ongeveer 7x24. Maar ik heb wel het gevoel dat het ergens over gaat. Sterker, ik vind het leuk. En dat is een heel andere situatie als elk jaar je pensioenoverzicht uitpluizen om een antwoord te krijgen op de vraag: "wanneer kan ik stoppen?". Ik ben nu natuurlijk wel verstoten door mijn familie , want mijn eigenwijzigheid is in de wijde familiekring nog nooit vertoond.

[Marjan]

LOL, heel herkenbaar. Toen ik voor mezelf begon was de reactie van partner en familie ook: nu ga je eindelijk eens normale uren werken...inmiddels zijn ze erachter dat mijn normale uren ergens tussen 0:00 en 24:00 uur liggen maar ik heb nog nooit zo lekker in mijn vel gezeten!

[Sjaak]

Op mijn leeftijd moet je zo af en toe eens naar je bloeddruk laten kijken. Ik werkte ooit "voor de baas" 38 uur per week. Sinds ik voor mezelf zo'n dikke 60 uur per week werk is mijn bloeddruk gedaald naar normale waarden. Ik voel me lekkerder, en mijn omgeving vindt me een stuk prettiger in de omgang. Dit is echt geen grap

[erix]

Oorspronkelijk geplaatst door sjbaart

Sinds ik voor mezelf zo'n dikke 60 uur per week werk is mijn bloeddruk gedaald naar normale waarden.

OK, werkdruk en bloeddruk correleren (gelukkig) dus niet meer bij jou, dat is het beste uitgangspunt voor een goed leven.

Maar hoe zit het echt met die 60 uur? ben je 60 uur lekker bezig (waarvan 30 uur volop declarabel ) of werk je echt 60 uur ? (graag een kopie van je jaarrekening als attachment bijvoegen ).

Op dit moment (ja echt waar) zit ik op het Forum van Lancelots. Is dat werk? Nee, dat is ontspanning (weliswaar typische vorm van web 2.0 ontspanning, maar dat snappen velen niet). Mijn vrouw (die zelf ook veel en hard werkt) ziet mij in web 2.0 sferen en trekt de conclusie: "nou nog aan het werk?"

Waar ligt de grens? Of moeten we gewoon concluderen dat de grenzen tussen werk en privé steeds meer vervagen, zeker bij Lancelotters?