Citaat:
Oorspronkelijk geplaatst door Rene
Als je iets diep in je hart wil doen, dan doe je het toch gewoon?
|
Tsja, Echt Diep In Je Hart, dan wel. Maar bij het nietneekunnenzeggen-syndroom hoort vaak dat je niet meer goed kunt inschatten wat een (lastige) werkgewoonte is geworden; wat je van je zelf "
moet"; van anderen "moet".
Veel mensen die geen nee kunnen zeggen, komen er in tweede instantie achter dat ze eigenlijk geen
prioriteiten kunnen stellen en niet kunnen plannen en organiseren. "Doe maar alles" ("tegelijk/achtereenvolgens") is vaak gemakkelijker dan eerst een planning maken. Sommigen raken zelfs al in paniek
als ze een planning maken, want bij het zien van die lange lijst van taken denken ze primair dat ze alles (en wel direct) moeten doen.
Last but not least wordt 80 uur per week werken helaas te vaak geassocieerd met
status. Mensen die zoveel werken, stel ik altijd de vraag: vind je het niet vervelend om die andere 40 uur per week voor niks te werken? Want ik ben nog geen enkele freelancer tegen gekomen die met dergelijke werkweken een specialistensalaris verdient (laten we zeggen bruto tussen de 120.000 en 200.000 euro per jaar
).
Mensen die het hogere aantal werkuren niet vervelend vinden, juist omdat ze zoveel plezier in hun werk hebben, gun ik hun overvolle werkweken van harte. Niets werkt beter dan intrinsieke motivatie, zelf vind ik het ook kicken als ik op vrijdag een interview heb en op zaterdag er een artikel van heb gemaakt dat ik zondag kan afleveren zodat het maandag naar de vormgever kan en woensdag naar de drukker.
Maar zou ik ieder weekend moeten pezen, dan hoort daar door de week een aantal vrije dagen tegenover te staan + een relatief hogere omzet. En zo zijn we weer terug bij de kop van het draadje: je bent zakelijk, als je (meer dan gemiddelde) harde werken ook een relatie heeft met je omzet. Dat is voor mij althans de kick van freelancen: harder werken = meer omzet
en ik ben zelf in staat dat te beïnvloeden.