Gewaagde gewetensvraag voor adviseurs

[Annedien Hoen]

http://martijnaslander.typepad.com/m....html#comments

Ben benieuwd wat jullie van dit stuk vinden!

[erno@ernohannink.nl]

Wow Annedien,
Dank voor de verwijzing. Op het ene moment denk ik, ja dat is het. Op het andere moment denk ik mmm dat gaat me net iets te ver. Het heeft me plezier gedaan dit te lezen, en ik wil dit zeker in mijn eigen business plan meenemen net als de ideeën van Ricardo Semler.

PS de tekst in de rechterzijkant is ook interessant.

[scribent]

Heel interessant!

Deze adviseur Martijn Aslander vraagt dus geen uurtarief, en ook geen vaste prijs, maar leeft van donaties van klanten. Als ik het goed begrijp mogen ze zelf de waarde bepalen die hij heeft toegevoegd en hier een bedrag aan koppelen.

Ik geloof onmiddellijk dat hij genoeg verdient om rond te komen. De drempel om hem te benaderen, is laag. En als een klant zich goed geholpen voelt, zal deze vast niet krenterig zijn.

Anderzijds: je zadelt een klant wel op met de vraag hoeveel hij moet doneren, dat lijkt me wel moeilijk voor de klant.. 'Vind je 800 Euro okay?' Weet je wat, omdat je het zo goed gedaan hebt, krijg je 1000 Euro! . Een ander praktisch bezwaar lijkt me dat de budgettair verantwoordelijke personen willen weten waar ze aan toe zijn, ze moeten een begroting indienen. Hoe gaat hij daarmee om? Ik zal het hem eens vragen.

[Annedien Hoen]

Oorspronkelijk geplaatst door scribent

Anderzijds: je zadelt een klant wel op met de vraag hoeveel hij moet doneren, dat lijkt me wel moeilijk voor de klant..

Dat lijkt me nou juist de essentie: je legt de waardebepaling bij de klant neer, zodat deze gedwongen wordt na te denken over de waarde die een ander voor je gecreëerd heeft. Dat dit zo wel een heel expliciet en bewust proces wordt lijkt me alleen maar positief. Er worden volgens mij te vaak geen vraagtekens gezet bij het gedachteloze ping-pong dat veel mensen in het bedrijfsleven spelen.

[martijn aslander]

Leuk, dat er mensen zijn die verder nadenken over mijn post....

Een van mijn basisideeen is, dat ik het waarde- en uitruilspectrum vergroot.

Die ondernemer of ambtenaar die ik help, kan voor mij veel meer betekenen dan alleen maar een storting op mijn bankrekening. Lees "the age of access" er maar eens op na, van Jeremy Rifkin.

In veel gevallen heb ik liever 500 euro plus toegang tot zijn netwerk, plus uitnodigingen voor bijeenkomsten die normaal geld kosten, en toegang tot een paar belangrijke informatieposities, dan alleen maar 1000 euro.

Onzekere "klanten" help ik gewoon een handje, en ik ben heus niet te beroerd om te zeggen van wat voor soort bedragen ik blij wordt...

In de meeste gevallen zit het verschil er in, dat ik niet denk, "wat heb ik er aan" maar acuut doorschakel naar "wat heeft mijn netwerk eraan" waarmee ik gelijk de belangen van de mensen om me heen meeweeg, hetgeen oneindig veel meer oplevert.

Daarnaast, is geld vaak een manier om een transactie af te sluiten, waarna je pas weer contact hebt, als er weer een transactie nodig is. (of er een klus ligt o.i.d.)

Dit wil ik helemaal niet!!!

Als er een leuk en waardevol contact is, dan wil ik helemaal niet dat iemand van me "af" is. Ik wil een doorlopend contact, waarin ik blijvend waarde kan creeeren, vanuit mezelf en via mijn netwerk.

[erno@ernohannink.nl]

Oorspronkelijk geplaatst door martijn aslander

Leuk, dat er mensen zijn die verder nadenken over mijn post....

Onzekere "klanten" help ik gewoon een handje, en ik ben heus niet te beroerd om te zeggen van wat voor soort bedragen ik blij wordt...

In de meeste gevallen zit het verschil er in, dat ik niet denk, "wat heb ik er aan" maar acuut doorschakel naar "wat heeft mijn netwerk eraan" waarmee ik gelijk de belangen van de mensen om me heen meeweeg, hetgeen oneindig veel meer oplevert.

Het eerste is echt een aanvulling voor mij, hoe ik dit idee naar mijn eigen werkelijkheid kan omzetten. Het tweede punt is nog wat moeilijker voor mij. Maar ervaring zal dit waarschijnlijk eenvoudiger maken.

Oorspronkelijk geplaatst door martijn aslander

Daarnaast, is geld vaak een manier om een transactie af te sluiten, waarna je pas weer contact hebt, als er weer een transactie nodig is. (of er een klus ligt o.i.d.)

Dit wil ik helemaal niet!!!

Als er een leuk en waardevol contact is, dan wil ik helemaal niet dat iemand van me "af" is. Ik wil een doorlopend contact, waarin ik blijvend waarde kan creeeren, vanuit mezelf en via mijn netwerk.

Hier ben ik het helemaal mee eens. Nu heb ik soms het gevoel dat er verwacht wordt dat er een afsluitende factuur wordt gestuurd. Aan de andere kant bekruipt me wel eens het gevoel, "ik wou dat het project was afgerond".

[Isabelle]

Ik ga het zo snel mogelijk een keer uitproberen. Afgelopen week werd ik gevraagd door een oude kennis om advies te geven over een educatief multimediaproject waar ze mee dreigt vast te lopen en toen heb ik een lange mail geschreven met als ik X voor je doe kost dat Y en Z kost 2xY en nu ik dit zo lees denk ik getver wat een gekruidenier. Ik vraag haar gewoon wat het haar waard is als ik een uur kritische vragen kom stellen en ideeën spuien!

Wel jammer dat het experiment niet helemaal zuiver meer is omdat ik al wat bedragen geopperd heb.

Als zich een heel nieuwe klant aandient ga ik het in elk geval doen. Het lijkt me alleen wel supergenant als iemand je een bedrag aanbiedt wat echt veel lager is dan je normaal gewend bent te vragen. Ik zou daar behoorlijk onzeker van worden. En dan zal Martijn Aslander misschien zeggen, nou dan heb je een imagoprobleem, ofzo, maar misschien heeft'zo'n klant wel geen benul van wat gebruikelijk is in een branche of weet hij mijn dienst gewoon echt niet op waarde te schatten. Dan kan ik natuurlijk ook gewoon FY zeggen....maat het geeft toch een knauwtje in je ego

[scribent]

Oorspronkelijk geplaatst door Isabelle

Afgelopen week werd ik gevraagd door een oude kennis [...] en toen heb ik een lange mail geschreven met als ik X voor je doe kost dat Y en Z kost 2xY en nu ik dit zo lees denk ik getver wat een gekruidenier. Ik vraag haar gewoon wat het haar waard is als ik een uur kritische vragen kom stellen en ideeën spuien!

Ja inderdaad Isa. Ik herken dat juist bij dit soort vriendendiensten die te veel werk zijn voor een gratis vriendendienst, het ongemakkelijk voelt om te gaan 'kruidenieren'. En een boekenbon of een doos wijn als vergoeding is ook niet altijd ideaal.

Ik begin nu te begrijpen dat wanneer je, zoals Martijn Aslander, heel veel 'klanten' hebt in juist die overgangszone van netwerkcontacten/collega's/kennissen, dat je op een bepaald punt besluit: ik stop met offertes en uurtarieven en ga het radicaal anders aanpakken.

Goh, het heeft me echt aan het denken gezet de laatste dagen. De enquete 'hoeveel declarabele uren' die ik vorige week heb gepost, komt nu al op me over als zooo achterhaald... . De enquete zou in een toekomst misschien kunnen luiden: wat is de verhouding tussen inkomsten uit gedeclareerde uren en donaties?

Martijn, hoe ben je op het idee gekomen? Wat was de aanleiding? Werd je midden in de nacht wakker met: Eureka! Of las je ergens iets?

[martijn aslander]

Mooi! zo'n discussie hier, nu zie ik voor het eerst een beetje, wat zo'n stelling in het brein van andere mensen veroorzaakt...

Hoe ik op het idee gekomen ben? Voortschrijdend inzicht. Als je niet geld als uitgangspunt neemt, maar groei en ontwikkeling, dan is "kiezen" voor geld meestal niet de beste optie, en levert het nauwkeurig kijken en afwegen vanuit andere perspectieven domweeg meer op.

Meer toegang, meer informatie, meer kennis, meer plezier, meer donaties in natura, en.... zelfs meer geld!

De drempel wordt verlaagd, en je focus op "de juiste" mensen verscherpt, en daarmee ook de kwaliteit van je netwerk.

Een tip: Vooraf vragen wat iets waard is doe ik nooit, omdat de ander pas achteraf kan zien of de ideeen voor hem of haar van waard zijn, nu of in de toekomst..

[Annedien Hoen]

Toch wil ik daar graag iets aan toevoegen:
Als je, zoals ik, naast advieswerk ook producten levert waarvan mensen het moeilijk vinden in te schatten 'wat zoiets nou kost' dan is het handig een vaste prijs te hebben. Niet zomaar; met name omdat ik in een betere positie ben in te schatten wat de waarde van het 'ding' is, omdat ik de expertise en ervaring in huis heb. De dynamiek binnen een markt als grafische vormgeving is natuurlijk ook een beetje lastig inzichtelijk te maken. Veel mensen schrikken van de prijs van een logo. (En dan vraag ik nog niet eens de hoofdprijs ;-) Die zouden zelf eerder aan 10% van dat bedrag gedacht hebben als ik ze de prijs zelf zou laten bepalen (ik heb hier wel eens naar gevraagd namelijk). En daar doe ik het niet voor. Het blijkt dus dat na een initiële verbazing (namelijk: het is 90% duurder dan wat ze zelf in gedachten hadden) toch bereid zijn ervoor te betalen wat ik ervoor vraag. Dan komen dingen als reputatie, track record en talent om de hoek kijken als factor.

Daar komt bij dat ik me afvraag hoe je dit ziet voor mensen die minder expliciete talenten hebben? Het is toch absoluut noodzakelijk ergens in uit te blinken danwel helemaal op je talent en expertise te zitten als je jouw model wil toepassen? Je moet van waarde zijn; dat ben je niet zomaar!
Ergo: Hoe ben je maximaal van waarde?