Lifehacking en waardering achteraf

[ramon fincken]

Exact, en omdat ik richting monteurs zit ( als in: ja maar dan kun je toch ook even dit en dit wijzigen in de webshop? .. Dat moet toch kunnen ? ) heb ik dat probleem dus ..

[NowHow]

Ja, waardering zit volledig in de perceptie. Je hecht weinig waarde aan het werk van een monteur, "want het zou toch gewoon moeten werken", maar als het niet werkt zit je met je handen in je haar (ik kan b.v. niet werken zonder mijn internetconnectie, dus die is voor mij erg belangrijk). Die arts heeft een hele wereld van wetenschappelijk en farmaceutisch onderzoek achter zich en is zelf net zo'n klein radartje in het spel als die monteur. Ik denk ook dat een gedeelte van de waardering voor wat een huisarts kan doen (hoewel dat al aardig is afgebrokkeld, zeker bij de lageropgeleiden) ook nog een duidelijke erfenis heeft uit de tijd dat hij nog een van de notabelen was (managers zoals Ed hebben die functie, op de werkvloer tenminste, een beetje overgenomen).

Er is een tijd geweest dat handwerkslieden (die monteur, een programmeur, de timmerman en de illustrator) een stuk hoger gewaardeerd werden dan de laatste decennia. Je ziet duidelijk dat, nu men de gevolgen van de jaren 80 en 90 herstructurering van het onderwijs aan het betreuren is, die waardering weer een beetje aan het opkomen is, maar mijn vermoeden is dat die waardering alleen maar groter zal worden in de toekomst. Een hele hoop van het werk dat mensen met dergelijke technische vaardigheden met hun handen doen zal niet een, twee, drie kunnen worden geautomatiseerd. Zeker ook omdat er altijd mensen nodig blijven die met de voortschrijdende technologie om moeten kunnen gaan.

[Remy]

Dat waarderingsprincipe werd ons bij de Lancelots-cursus verteld door Martijn Aslander, die dat zelf toepast op zijn werk (hoofdzakelijk lezingen, presentaties geven e.d.).

Het principe klinkt mooi en is zeker interessant, maar zoals eerder gezegd lang niet overal toepasbaar. Ik ga me er in ieder geval niet aan wagen.

[lyonesse]

Voor mij in de rol van klant werkt het niet: ik word er doodnerveus van. Ik wil niet teveel betalen (je kunt je geld tenslotte maar één keer uitgeven), maar wil tegelijkertijd de ander niet tekort doen.

Ik ben dus zo iemand die gewoon wil horen wat het moet kosten en op basis daarvan beslis of ik dat een redelijke prijs voor het geboden vind. Krijg ìk de keuze, dan haak ik direct af.

Aangezien ik - ondanks dat ieder mens natuurlijk uniek is - niet alleen zal staan in mijn gevoel hierover, wil ik mijn (potentiële) klanten niet datzelfde rotgevoel bezorgen.

't Moge duidelijk zijn dat ik ook niet goed ben in afdingen op de markt en zo.

Ik kan me wèl weer vinden in het door de klant te bepalen aantal uren inzet, maar dat vind ik van een hele andere orde. Overigens zou ik dat aantal dan gebruiken als richtlijn, niet meer en niet minder.

Groeten, Renée

[NowHow]

Goed punt, Renée,

Ik zou het als klant ook niet prettig vinden. Aan de andere kant kan ik me voorstellen dat mensen die met dit systeem willen werken dit juist als argument zullen gebruiken: de klant wordt gedwongen na te denken over de geleverde dienst... maar soms moet je dat, van beide kanten trouwens, niet willen.

[ramon fincken]

Ik had dit toevallig gisteren in mijn rol als klant

Ik moest een paar grafische aanpassingen aan een site hebben en toen had ik gewoon verwacht dat ik een prijs kreeg en ik ja / nee kon zeggen.
Bleek dat hij zoeits vroeg als "wat voor prijs had je in gedachten?".

Had ik eigenlijk niet over nagedacht, al wist ik wel in welke prijsregio ik zeker niet wilde komen. Toen maar even snel een rekensommetje van uren maal geschat uurtarief gedaan en m dat voorgesteld. Vond ie prima en zo was iedereen tevreden.